Luí an sneachta go séimh ar na goirt, na faichí, idir na crainn, agus na portaigh dá raibh le feiceáil ó fhuinneoga na traenach. Ag an am sin den tráthnóna, ba ghile an talamh ná an spéir, mar a d’éirigh na scamaill dhobhriste liatha níos dorcha le teacht na hoíche agus deireadh sholas an lae. Nuair a chuaigh an traein go rí-thapaidh trí bhaile beag, ba chuma air go raibh achan duine ann i bhfolach, ag lorg tearmainn ina dtithe féin, nó sa teach tábhairne teolaí.  Continue reading →